Blogs
Wondervraag...
Afgelopen jaar ben ik afgestudeerd als gedragscoach op de hogeschool Windesheim in Zwolle. Op het programma van de studie Gedragscoach voor de school stond het lezen van het boek “oplossingsgerichte vragen” van Frederike Bannink. Na veel oefenen tijdens de studiebijeenkomsten moesten we zelf aan de slag. Eén kind bleef me bij van de vele uitgevoerde oplossingsgerichte kindgesprekken. Een jongen uit groep 4, die het maar niet voor elkaar kreeg om zijn rekenles zelfstandig te verwerken op één dag, laat staan binnen het gewenste tijdsbestek. Als leidraad voor het gesprek gebruikte ik de “zes gouden vragen”. En bij de wondervraag vroeg ik: “stel dat je kon toveren; wat zou dan anders gaan? Hij gaf aan: “dat ik niet van boek naar boek hoef te gaan”. De kunst van het voeren van oplossingsgerichte kindgesprekken is het doorvragen. Dus ik vroeg steeds door… Bleek dat deze jongen het niet voor elkaar kreeg om de som in het rekenboek te lezen en uit te rekenen en dan de verwerking in zijn schrift te zetten. Dan was hij in de handeling naar het schrift de som en het antwoord al kwijt. Laat staan om het dan ook nog eens netjes in een rijtje te verwerken. Ik vroeg wederom door: “wat zou je anders kunnen doen om een klein begin te maken in die richting?” Juf, heb je geen boek voor mij waarin ik mag schrijven? Hij wilde het antwoord meteen achter de som in het boek schrijven. Als oplossing heb ik het rekenboek gekopieerd, zodat hij het antwoord meteen achter de som kan zetten. Het gevolg is dat hij voortaan de rekenles af heeft. En dat hij het fijn vindt dat hij net als alle andere kinderen, zijn les af heeft en geen uitzondering meer is. Een kind van acht jaar dat dus in staat is om zelf met een gerichte oplossing te komen!
Brain Blocks...
Vandaag heeft een ambulant begeleider mij meegenomen in de denk en leef-wereld van kinderen met een vorm van autisme middels de uitleg van “Brain Blocks”. Brain Blocks is ontstaan met als doel psycho-educatie te geven over autisme door inzichtelijk te maken hoe het brein met en zonder autisme werkt. Al snel werd in de praktijk duidelijk dat Brain Blocks breder in te zetten is dan alleen psycho-educatie. Brain Blocks heeft voornamelijk een communicatieve functie en kan ook als therapeutische interventie ingezet worden. M.b.v. blokken kun je kinderen duidelijk laten zien dat hun hersenen anders werken. Eigenlijk zou elke leerkracht deze workshop/uitleg moeten krijgen. Dan kijk je meteen heel anders tegen kinderen met een vorm van autisme aan. Als leerkracht zijnde vind je het gewoonste zaak van de wereld dat je van vak naar vak schakelt en gaat er vanuit dat de kinderen dit meteen volgen. Voor kinderen met een vorm van autisme is dit helemaal niet vanzelfsprekend. Ze hebben baat bij schakeltijd! Hoe makkelijk is dit in te bouwen. Schakeltijd is eigenlijk opruimtijd. Tijd om al de verkregen informatie op te ruimen en te ordenen. In Brain Blocks-taal betekent dit: tijd om deze informatie op te ruimen en te ordenen zodat elk blokje in het juiste rijtje komt te liggen. Tot er weer keurige nette rijtjes ontstaan. Eén van mijn bedachte manier van schakeltijd voor een jongen van 7 jaar, die ná een uur les volgen al op zijn tenen liep en een vol hoofd had. Deze jongen kreeg van mij aanvankelijk 2x per dagdeel en daarna 1x per dagdeel 10 minuten schakeltijd. Ik had een kist gemaakt met daarin spelletjes op taal en rekengebied en mandala kleuren. Door afleiding en handelend bezig te zijn krijgt het hoofd weer rust en kan het vervolgens weer meedoen met de les. Er is weer ruimte in het hoofd om nieuwe informatie op te nemen en te verwerken. Daarnaast leren kinderen bruggetjes te maken. Stop zeggen als je iets vervelend vindt. Hulp vragen als je iets niet begrijpt. Het doel is inzichtelijk maken waarom kinderen met een vorm van autisme gebeurtenissen vaak anders beleven dan kinderen zonder autisme. Dus: alle oplossingen die we kunnen bedenken voor dingen die voor het brein met autisme onduidelijk zijn.
Wat is hij toch onhandig...
Sjonge…sjonge…heeft hij nu weer zijn shirt verkeerd om aangedaan (na de gymles)…. Struikelt hij nu alweer over zijn veters… Strik je veters zijn goed joh! Laat hij nu weer zijn gum van tafel vallen, dat is echt al de vijfde keer vandaag…Ik kan die hanenpoten echt niet lezen hoor, schrijf het maar opnieuw…Wat is dit kind toch onhandig! Wat is DCD eigenlijk? DCD staat voor Developmental Coordination Disorder, in het Nederlands vertaald coördinatie- ontwikkelingsstoornis. DCD is een ontwikkelingsstoornis van de coördinatie van bewegingen. Kinderen met DCD hebben een achterstand in de ontwikkeling van motorische vaardigheden en moeite met het coördineren van de bewegingen, waardoor ze alledaagse taken minder makkelijk uit kunnen voeren dan leeftijdsgenoten. Kinderen met DCD worden vaak als “onhandig” omschreven. De problemen die het kind hierdoor ondervindt, hebben duidelijk invloed op zijn of haar leven; bij allerlei dagelijkse taken thuis, op school en tijdens sport en spel. Wat voor ons makkelijk is en vlot gaat, is voor een kind met DCD helemaal niet vanzelfsprekend. Ik heb als begeleider van kinderen met een arrangement een aantal jaren gewerkt met een jongen met DCD. Stap voor stap heb ik deze jongen tools aangeleerd om om te kunnen gaan met zijn DCD. Hoe ouder hij werd, des te meer bewust hij werd van zijn handicap/onvermogen/anders zijn. En in groep 6 stelde ik voor om een spreekbeurt te geven over DCD. Hij vond dit een goed idee. Hij vond het fijn als kinderen zouden begrijpen waarom hij minder goed was in sporten en soms niet uit zijn woorden kwam en waarom hij zo vaak iets laat vallen. Hij wilde dat kinderen zich eens konden verplaatsen in zijn situatie. En dat deed hij! Hij liet de hele klas m& m’s eten met Chinese eetstokjes. Ik kan je zeggen: “dit was een hele uitdaging”. De m& m’s vlogen over de tafels en grond. Zó zei hij: “en zó voelt het voor mij om met bestek te eten”. Deze spreekbeurt had hem respect opgeleverd! Ook werd hij nu vaker gekozen tijdens de gymles.